م ر ی م
سرفرازی های تو من را زِ آبان می برد
تا ابد سَر می زنم، بر ضربه یِ تکرارِ تو
ایستادی باشکوهی که فریبد هر که را
من فداییِ نشستن هایِ بی سامانِ تو
گه اشارت می کنی زانو زنم من بر دو پا
کاش من بوسم همیشه، هر دو دستِ نازِ تو
عشق می سازی که من مجبور بر عفوت شوم
خود تو دانی که رها هرگز نسازم پایِ تو
روی کن روز وصالم، چهره ی شیطان خود
تا بریزی شرمِ را بر عاشقِ بی تابِ تو
هر دو یک حسیم اما ضربه های دیگری
خورده ایم از عشق، این کامِ منو این آبِ تو
فرضِ من پابوسیو دامانِ پُر مهرِ تو بود
بیشتر دادی تشکر می کنم از کارِ تو
ظرف می شویم که تا دانی چه عاشق پیشه ام
ظرف شستن های من، آبگوش پختن های تو
گفته بودم گوش سازم هر چه را می گفته ای
سر درونِ آبگوشَت می نهم ، در حالِ تو
می نشستی تا سبک سازی حجومی از دلت
بر زبانِ من بریزان، دقّی از دلهایِ تو
باختم تا من بسازم خود تمیز این خانه را
میزبانم هرکه را خود ساختی مهمانِ تو
پس رها من را نکن، در عاشقی من را بساز
نقشِ من را در تمامِ آرزویی های تو

م ر ی م
هر گلی که می زنی، بر سرِ من می زنی
بر دلم پا می زنی، در هوا پَر می زنی
بی تو خالی تر شدم، با تو آبی تر شَوَم
با خودم می گم کمی، بر سَرَم سَر می زنی
من نفس را می کِشم، از دلِ دامانِ تو
تو هوا را می کُشی، پشت بر من می زنی
مرده ام در کارِ تو، سر بلندی هایِ تو
شاید امشب عشق را، در دلت هم می زنی
شاه خوبانی شما، ابرِ بارانِ سفید
همچو شبهای شمال، بر هوا نم می زنی

م ر ی م
من با تو خوشم، تو با دل کُشی
گرمی با همه ، ولی منو می کُشی
پشتکارِ تو، اون نگاهِ تو
آسمانِ تو، منو میخوای که چی؟
برگردو نرو، بدون من نرو
میون عاشقات، خانومِ من میشی؟
عینک می زنی، مُدِلَک می زنی
منو دَک می کنی، راستی راستکی
بگو کجا می ری، با کیا میری
عروسکت بشم! خودت عروسکی
منو تنها نذار، قلبم پا نذار
منو دور نزنی!، دریبل زنِ مسی
مَ که بازنده ام، تو که برنده ای
یه وقت بهم نگی، «حریف من میشی؟»
دعوا کافیه، دلِ تو جافیه
جایِ من نذاری، دو سه چار تا پیشی
وقتشه بگم، «هر چی تو بگی»
می دونم که شاید، منو آب بکشی

م ر ی م
ای صاحب دل مردگان، معشوقه ی دلبستگان
ما را بمیران در کفت، در جرگه ی بازندگان
معشوقه ی عالم تویی، دل ها به دامت می تپد
مجنون ترین عاشق منم، سر را به دامن می زند
آن دل که پاره پاره شد، از هر کسی نالان شده
بازم خودم سازم رفو، گر پارگی ارزان شده
پای تو پایان دیده ام، پای تو را می بوسمش
بر رغم کار عاشقان، بر آسمان می دوزمش
من بر زمین افتاده ام، تو در هوا پرواز کن
گاهی برو گاهی بیا، خود عشق را احساس کن
رَفتی دگر تنها نرو، رُفتم تو را چون میزبان
خِفتی بکن در آسمان، خُفتی، بشین بر دیدگان
می سوزم اندر کار تو، از زندگی سر شار شو
لبخند بر کامت بزن، در حال خود هوشیار شو

معذرت
…
کامم چه می تراود
…

م ر ی م
/ اگر مرا رها کنی تو را رها نمی کنم/ … اما … رهایم نکن.

م ر ی م
همسفره یِ دل تو، من تا ابد بمانم
پر کرده ای سبد را، بازم ستاره خواهم
در اشتها زیادم، پس خود رقابتم کن
امشب ستاره ریزو، از آب تعارفم کن
نیمی زِ آب با من، نیمی دگر برایت
من گرچه مستحقم، کُلَّش به روی پایت
غرق تناولم من، از اوجِ حسِّ پاکت
چسبیده بر زبانم، حظِّ غذایِ داغت
بهرِ ستاره هایت، «ممنون» گفته باید
دست پخت از دلِ تو، کامم چه تراود
تو باز حس گرفتی، من غرق حس پرستی
اینبار هم بگیرش، در آسمانِ هستی
حس می کنی دلت را، در ضربه های آنی
چون کِشتیِ سلیمان، در آسمانِ آبی
از دوریِ دلِ تو، هر روز گریه کردم
در بین آب دریا، کردی شنا تو هر دم
من در اسارتِ تو، هان خود اسیر عشقی
با بوسه بر دو پایت، من می شوم بهشتی
در زور می لمیدی، هر روز می تپیدی
در سوز گریه کردم، گرچه مرا ندیدی
تو شاد باشو محکم، تا من رسم به پایت
این فاصله سرآید، شوهر شَوَم برایت

************************************
موج آرام نگاهت لاف دریا را شکست
از حصار شب گذشت و مرز فردا را شکست
غم بر روی شانه هایم سالها لم داده بود
مهربانیهای تو ، قندیل غمهایم شکست
*************************************