🙂
م ر ی م
به کعبه ی دل تو من طواف می کردم
به دیدن رخ نازت کفاف می کردم
بجایِ لاتو هبل با خدای سنگ دلت
به آسمان تو رازو نیاز می کردم
فدایِ چشم قشنگت اگر خطا کردی
بجای تو به دلت عذر خواه می کردم
ببالو بال بزن مالاِمال پروازت
برایِ حس بهشتت شتاب می کردم
بسوز ای دلِ غافل چه سود داری تو؟
به سود رای دلت اعتلاف می کردم
بباز باز دلم را به خاک پاهایت
که دل چو بیدل لاهور خواب می کردم
یه دل نه، بلکه هزاران دل عاشقت هستم
خودم تورم دل را زیاد می کردم
زدی و رفتیو ماندم در این تبِ داغت
درون آتش تو سر به آب می کردم
هنوز مزه ی عشقت به کام من مانده
به کامیابیت از له سپاس می کردم
هنوز در دل خود آتشی گران داری؟
من آتشی ز زبانم به آب می کردم
تو دل بریدیو دل بردیو دل افزودی
منم سکوت به لب اختیار می کردم
من آسمان را بی مهر تو نمی خواهم
من از مسیر محبت طلوع می کردم
برقصو هر شب، من را ستاره باران کن
بسی ستاره ی تو، من شمار می کردم
اگر ز عاشقِ دیوانه ات پریشانی
به یک قفا و یه سیلی بِساز می گردم
اگر فقیرو ندارم، تو ثروت من باش
که با سیاست تو، همتراز می گردم
تو حاکم مطلق، من اسیر رامِ تو ام
برای دیدن تو سرفراز می گردم
تو گرم دل زدنی، بنده مستِ دلخوردن
تو بی خیال دلم، خورده پات می کردم
اگر تو عین عذابی درون این محشر
بهشت یا که جهنم، خراب می گردم
حلال کرده ای ای گل اگر که نامردی
به روزِ دیدنِ تو مستو رام می گردم
تو پشت پا زده ای باز بر سرِ عاشق
چه خوش نموده ای اکنون که خاک می گردم
فدای چشم قشنگت که عشق می سازی
بکن چونان که به راهت ثواب می کردم
چه بوی دامن تو بر مشام می آید
بزن به دیده ی کورم، که تا شفا گردم
سرم به خاک دو پایت نهاده ام امشب
که من همیشه پیِ رد پات می گردم
بنه به روی دو چشمم تو جفت پاهایت
که شاید آن دم اثباتِ بر شما گردم
بزرگ هستیو، وابسته و خود آزارم
چو ماه، دورِ دلت عاشقانه می گردم